کـریم اگـر که نبـاشد گـدا عـزا دارد            جـواد آنکه سخـا و بـسی عـطا دارد

فـدای تو شوم ای رحـمت خـداوندی            گـدای درگهـت از جـود تو بقـا دارد

چه کرده‌ای! که شدی تو جواد آل الله            خوش آنکه دل به ولای تو مبتلا دارد

مدد رسان تو بر این بینوای دلخسته            که در میان دو عالم فقط تو را دارد

نشسته پشت درت این گره به کار آقا            امـید یک نظـر از جـانب شـما دارد

تو منشاء همه حُسنی و معدن فضلی            یـگـانـه‌ای و خـدا مـثل تو کجـا دارد

ز وسعت کرمت عاقـلان ز پا ماندند            کـدام؟ فـاضل دنیا چـنـین سخـا دارد

صفای بارگهت دلپذیر و بی‌وصف ست            شمـیم و عطر خوش جنّت الولا دارد

کـسی که زائـر قـبـر تو می‌شـود آقا            مـقـام و جـایگـهی همچو اولـیا دارد

پس از زیارتتان یک حلاوتی دلچسب            زیـارت نجـف و شهـر کـربـلا دارد

جوادی و همه مهمان سفره‌ات هستند            سخـاوت از نـمک دست تو بها دارد

کبوتر غزلم پَر برای روضه گرفت            میان روضـۀ تو عـاشـقـت نـوا دارد

به یـاد غـربت تو دل غـمین شده آقا            ز کـثـرت محنت چشم من بکـا دارد

خـزان فـتاده میان بهـار سر سبـزت            ملک به روی لبـش وامصیـبـتا دارد

مگر چه داده به تو آن ضعیفۀ بی‌دین            که سرو قامت تو خـم گرفته تا دارد

مگر کسی که سراپا جمال خوبیهاست            جواب خوبی آن در عوض جفا دارد

فضای مقتل تان می‌برد قرار از دل            شهـادتت در و دنـیایی از چرا؟ دارد